شهید مهدی باکری

تولد1333,میاندوآب

شهادت:25بهمن1363,هورالعظیم

فرمان ده لشکر31 عاشورا

انگار می شناسیش نگاهش آشنا است لبخندش هم دستور دادنش وحتی عصبانی شدنش شاید واقعا اورادیده باشی.بااوزندگی کرده باشی یا جنگیده باشی ...شاید هم از او فقط نامی شنیده باشی چه فرقی می کند؟انگار می شناسیش.

مهدی باکری همین نزدیکی ها روی همین زمینی که رویش هستی به دنیا آمد درس خواند وبزرگ شد مبارزه کرد وجنگید بعدها فرمان ده لشکر عاشوراشد قرار بود از رود عبور کند وگذشت.اما هیچ وقت بازنگشت...

نمی دانم شاید دلیل آشناییت همین رفتنش باشد,اگر آب رابشناسی وفرمان ده لشکر عاشورا را.

آن هایی که او را دیده اند چیز هایی درباره اش می گویند که شاید باورکردنش-اگر نخواهی باورشان کنی –مشکل باشند.این ها پاره ای است از همان گفته ها.

خواهر باکری میگه ما سه تا برادرداشتیم هر سه تاشون شهید شدندهیچ کدوم جنازه هاشون به ما نرسیدیکی علی باکری بود زمان طاغوت ساواک شاه،علی مارودستگیرکرد تکه تکه کردندوهیچی از جنازشو به ماندادند.داداش حمید مارو هم که آقامهدی توخیبر جا گذاشتو رفت خود آقامهدی هم تو وصیتنامش نوشته بود خدایاازتو میخوام وقتی کشته شدم جنازم پیدانشه تا یک وجب از خاک این دنیارو اشغال نکنم تو عملیات بعدی افتاد تو دجله جنازشو آب بردوهیچکدوم از سه برادر برنگشتند.

...فرق ما با اونا چیه؟یه روزی اونام مثه ما روی همین زمین با همین آب وخاک بزرگ شدن!

این شهدا چقدر با ما آدمای معمولی فرق دارند؟

چقدر دیر بزرگ می شیم دلمونو به چی خوش کردیم با چی خوشحال می شیم با چه مسائل بی اساسی از هم می پاشیم؟!؟

به قول شهید چمران که میگه(در دنیا به چیزهای کوچکی خوشحال می شوم که ارزشی ندارند و از چیز هایی رنج می برم  که بی اساسند این خوشحالی ها و ناراحتی ها دلیل کم ظر فیتی من است)

واقعا همین طوره...چشمامونو باز کنیم عظمت خداوند بزرگتر از اون چیزیه که فکرشو می کنیم.